Even voorstellen
Mijn naam is Natasja Willemstein (1980). Ik woon op een mini boerderij met mijn paarden, honden, schapen en katten, en niet te vergeten……mijn vriend die dit mede mogelijk maakt allemaal :-).
Al bijna mijn hele leven heb ik paarden om me heen. Geen idee waar die passie vandaan kwam, want in de familie zat het niet. Toen ik twaalf jaar oud was ben ik op een springstal om de hoek wat gaan helpen. Dit helpen liep wat uit de hand. Vanaf toen heeft het paardenvirus me niet meer losgelaten.
Ik ben jaren werkzaam geweest als groom op meerdere wedstrijdstallen in zowel dressuur als springsport. Mijn interesse heeft altijd meer bij dressuur gelegen.
In de periode dat ik op die stallen werkte, heb ik me altijd afgevraagd of de omgang en de training met de paarden niet anders kon. Ik kon er toentertijd met weinig mensen over praten, want er was in die jaren niet echt oog voor een andere methode. Ik ging dan eigenlijk ook weer met de grote menigte mee, maar de vraag of het anders kon heeft mij nooit los gelaten. Op mijn 18 de kreeg ik mijn eerste paard (Winner), waar ik dan ook dressuur mee ben gaan rijden.
Toen mijn eerste paardje met pensioen ging, ben ik met hem mijn eigen gevoel gaan volgen met het trainen. Ik wilde meer samenwerking tussen ruiter en paard en geen strijd met rijden, wat ik helaas met de reguliere aanpak op de vele wedstrijdterreinen en stallen heb gezien. Ik heb hierdoor nog jaren genoten van hem en hij is 28 jaar geworden.
Kort hierna kocht ik mijn tweede paard en werd ik echt gedwongen om het anders te gaan doen. Na een paar hele nare vallen samen belde ik de dierenarts. Hij werd atactisch verklaard en het was erop of eronder. Ik zou niets meer met hem kunnen doen, maar ik wilde nog niet opgeven. Ik wilde er alles aan gedaan hebben om hem nog een kans te geven.
Uiteindelijk kwam ik bij een holistisch arts die me vertelde dat ik nog wat met academische rijkunst kon bereiken. Dat is gelukt!
Van een paard dat eigenlijk niets meer zou kunnen, hebben we in vijf jaar tijd een paard gemaakt dat weer vertrouwen in alles heeft en fysiek veel sterker is geworden.
Door de oefeningen zijn werk te laten doen, ging hij weer op een correcte manier bewegen. We hebben samen echt nog kunnen genieten van de dressuur en heel veel buiten gereden. We zijn niet meer gevallen. Wat ben ik trots dat ik dit met mijn paard heb bereikt!
Dit zegt voor mij genoeg en ik ben dan ook dankbaar dat ik met deze manier in aanraking ben gekomen. Zowel psychisch en lichamelijk is mijn paard weer in balans gekomen. Laat staan wat je met een gezond paard kan bereiken!
Hierdoor ben ik me steeds verder gaan verdiepen in paardvriendelijke methodes, waaronder klassieke dressuur en natural horsemanship. Ik ben heel blij dat hier tegenwoordig meer aandacht voor is. Wij willen immers op het paard gaan zitten, dus dan vind ik ook dat we ze zo moeten trainen dat het lichaam dat ook aankan. Door de oefeningen voor het paard te gebruiken voor een goede verticale en horizontale balans. En zeker het mentale stuk hier niet vergeten door je aan te passen aan het tempo van het paard, en te luisteren naar wat ze je vertellen met hun gedrag.
